A londra
Cando te mergullaches
a luz de Toscana abalou
danzando a través da piscina
de enriba ao fondo.
Amaei a túa cabeza mollada e o teu crol imponente,
os brazos e a espalda de marabillosa nadadora
emerxendo unha e outra vez
ese ano e cada ano desde entón.
Sentei coa gorxa mans son auga sonnas pedras calorosas.
Eras demasiado para min.
As clariades suaves, o aire metido en uvas
afinado e sen ilusión.
Deus sexa loado pola carga mol,
cando te collo agora
eramos preto e fondo
como a atmosfera na auga.
As miñas dúas mans son auga sondada.
Ti es a miña palpable, áxil
londra da memoria
na piscina do momento,
virando para nadar de costas,
cada patada silandeira, mexendo a coxa,
volvendo a entoldar a luz,
erguendo a frescura ao teu colo.
E de súpeto saes,
de volta outra vez, afoutada como sempre,
vivaz e lilá na túa pel refrescada,
deixa ndo pegadas nas pedras.
Seamus Heany
Fotografías de ® Josephin Mueller
Comentarios