DesolaciónNa rúa apartada e silenciosa,
deserta e conventual,
hoxe máis tristeiro que nunca, pola guerra
que ameaza estoupar,
nun salón antigo e confortable,
de luz confidencial,
pasamos ela e eu tardes enteiras
falando sen cesar.
Un ansia aguda de aclarar o escuro
e buscar a verdade
fainos devanear constantemente
sobre o momento actual.
Achegarei a parola a ironía
e a frase mordaz
do vello, a quen lle falta na memoria
xusteza e claridade.
Ela mostra un enxeño tan esperto,
fino e espiritual,
que segue os meandros dunha idea
con viva axilidade.
Lanzan as horas nas tardes de ouro
as súas notas de cristal.
A luz acabase e esmorece o día.
É tempo de marchar.
A rúa tristeira, negra e desolada,
é todo escuridade.
Bordeo un edificio do Estado
e un valo de hospital;
percorro unha avenida solitaria
e despois un squar.
Pola beirarrúa tópase un con sombras;
pola rúa van
os autos, como larvas luminosas,
a gran velocidade.
Entro no Metro, cruzo corredores,
saio a un gran bulevar,
enfilo logo unha rúa en costa,
onde miña casa está.
No cuarto debruado, pobre e vello,
téndome a descansar
sobre a cama baixa e abombada,
feita sobre un diván,
e busco na miña cabeza un pensamento
ou esperanza banal
que me dea uns instantes de enerxía
máxico talismán
para marchar con brío renovado,
aínda que sexa falaz.
É imposible; nada me ilusiona,
nada me impulsa xa;
o leito da vida áchase exhausto,
non hai novo manancial;
non chego nin sequera ter esa
tola capacidade
de finxir un motivo de optimismo
momentáneo e fugaz,
e sinto a miseria da vida
con tanta intensidade
que un halo luminoso paréceme
a idea de acabar.
Cancións do suburbio
Pio Baroja (1872-1956)
No barrio das letras de Madrid: ® Sam Rock
Comentarios