Dolmen

Camiño do tempo vello,
camiño do tempo novo;
pedra dos tempos sin tempo,
pedra dun ollar sin ollos.

Semente do azar primeiro,
centella inmóvel da terra:
si latexara o teu peito,
ou si te voltaras de herba.

Si voaras, si tiveras
estrelados aguiares.
Si te romperas, penedo,
e deras a luz que sabes.

Feixe de raios ou dolmen,
lume gardado no ren,
tes xeito e alma de home
cun día quixo nascer.

É sagrado o teu silenzo:
Ao pé de ti fala a choiva,
sobor de ti canta o vento
e dentro de ti, ti escoitas.

Camiño do tempo vello,
camiño do tempo novo:
pedra dos tempos sin tempo
pedra dun ollar sin ollos.




Lonxe (1954)
Lorenzo Varela

Ilustración de Luís Seoane

Comentarios

Publicacións populares