En recordo de Robert Hunter
(1941- 2019)
Lobo arrepiante
Nos bosques do Courel osmaban os lobos. O inverno era tan cru e frío que xeou ata medio metro por enriba do chan.
Non me mates, cho suplico, non me mates. Por favor, non me mates.
Senteime a cear: tiña unha botella de augardente roxa. Recei e deiteime; foi a ultima vez que me viron.
Cando despertei, o lobo arrepiante, sesenta quilos de pecado, estaba sorrindo na miña xanela.
Lle dixen: Entra.
O lobo entrou. Trouxen miñas cartas e botamos unha partida. Cortei e saíume a raiña de corazóns, pero todalas cartas eran a mesma.
No camiño que baixa cara ó val, o barro era negro e sanguento. O lobo arrepiante cobraba o seu premio, mentras os mozos cantaban ao redor do lume:
Non me mates, cho suplico, non me mates. Por favor, non me mates.
Fotografías de ®Joel Sartore (National Geographic)
Debuxo incluido en ® Rock Comix
Comentarios