Ás de algodón
Voar, triunfar, brillar.
Lóbrego recuncho dunha portería
Onde non entra o sol e nunca é de día
Triste habitación húmida e sombriza
Sen ventilación
Un braseiro de picón na mesa
Por toda calefacción
Así vivía Xoán coa súa imaxinación
Que lle facía esquecer
A súa condición para escapar
E despegar do seu recuncho
E despegar do seu recuncho para poder voar
Voar, voar, para escapar
Lóbrego recuncho dunha portería
Coros saloucantes de necias veciñas
Uníndose ao son dun gargaréxante transistor
"Simplemente María"
Poderosa fantasía a de Xoán
Que aínda así podía escoitar o
mar nun caracol pintado en purpurina
E voar tras a procesión de andoriñas
Pegadas á parede verde veronés
Baixo a mirada divina dun sacro corazón
Baixo a mirada doente das ánimas do purgatorio
Baixo a mirada anódina dos seus pais no desposorio
El sentado, ceno engurrado
Ela de pé, tras o seu marido
Dono e señor
Contemplándose a si mesmo
Disfrazado de anxeliño
Ás de algodón
O día da súa primeira comuñón
Cando aínda cría que sería como o Barón Vermello
Un heroe da aviación
Antes de guindarse polo balcón e quedar coxo
Voar, voar, voar...
El eslabón perdido (1980)
Vainica Doble
O anxo caído. Fotografía de ® Roque Soto Soto
Comentarios