Vivo triste a pesar da vida.
Triste a pesar do amor.
Triste porque os azuis eran vermellos e ninguén mo dixo ata que reclamei unha tarde.
Vivo nostálxica a pesar das realizacións,
nostálxica a pesar dos soños novos.
Nostálxica,
acurrunchada entre desexos infantís e románticos que xamais se cumprirán.
Unha carta que nunca se escribe,
unha canción que ninguén escoita,
un amor morno que ten medo do meu
e que, mentres estou, non abre ningunha xanela
para que me acariñe a luz.
Síntome horrible, a pesar da beleza do meu corpo,
horrible a pesar da miña mocidade que apenas crece.
Horrible porque son, coas curvas da miña talle, só desexo.
Desexo mórbido e baixo,
e que significa que nada poida pasar isto que son!
Polo menos un día sen tocarme, polo menos unha hora sen o instinto de posesión.
Uns segundos
un segundo pido!
Acabada a noite,
imaxino a felicidade aflixida á que chegarei.
Porque a pesar do perdón un momento do día morre no meu recordo,
e féreme e ábreme, e déixame sanguenta.
Yemira Meguiña
Fotografía de ® Tyler Hicks/The New York Times
Comentarios