TENDIDA NO FRÍO OCRE DA SERRA

Serra

Unha man invisible
acaricia caladamente
a polpa triste
dos mundos rodantes.

Alguén, a quen non comprendo,
macérame o corazón
de dozura.

Na neve de agosto
ábrese o sol
-rompedora temperá-
a flor do pexegueiro.

Tendida no fío ocre
da serra,
unha xeada
muller de granito
ouvea ao vento
a dor do seu seo deserto:

Bolboretas
de lúa
liban
de noite
os seus peitos
xeados.

E nas miñas pálpebras,
unha bágoa máis antiga
que meu corpo,
medra.

Mundo de sete pozos

Alfonsina Storni

Fotografía de  ® Emilio Blanco