Cante fondo

Meditábao absorto, devanando
os fíos da preguiza e a tristeza,
cando chegou ao meu oído,
pola xanela da miña estancia, aberta
a unha quente noite de verán,
o choro dunha copla sonolenta,
crebaba polos trémolos sombríos
das músicas meigas da miña terra.
…E era o Amor, como unha vermella chama…
—Nerviosa man na vibrante corda
poñía un longo suspirar de ouro,
que se trocaba en chafariz de estrelas—.
…E era a Morte, ao ombreiro a coitela,
o paso longo, torva e esquelética.
—Tal cando eu era neno soñábaa—.
E na guitarra, resoante e tremente,
a brusca man, ao golpear, finxía
o repousar dun cadaleito en terra.
E era un berro solitario o sopro
que o po varre e a cinza aventa.


Cante hondo

Lo meditaba absorto, devanando
los hilos del hastío y la tristeza,
cuando llegó a mi oído,
por la ventana de mi estancia, abierta
a una caliente noche de verano,
el plañir de una copla soñolienta,
quebraba por los trémolos sombríos
de las músicas magas de mi tierra.
…Y era el Amor, como una roja llama…
—Nerviosa mano en la vibrante cuerda
ponía un largo suspirar de oro,
que se trocaba en surtidor de estrellas—.
…Y era la Muerte, al hombro la cuchilla,
el paso largo, torva y esquelética.
—Tal cuando yo era niño la soñaba—.
Y en la guitarra, resonante y trémula,
la brusca mano, al golpear, fingía
el reposar de un ataúd en tierra.
Y era un plañido solitario el soplo
que el polvo barre y la ceniza avienta.



Antonio Machado



Pinturas de José Enrique Izcon  y Paco Espínola
Fotografía de Estrella Morente, Telemadrid



Comentarios

Publicacións populares