E chega un día un día como un día calquera parecido como unha célula parécese a outra célula como unha pinta parécese a outra pinta como unha estrela parécese a outra estrela como unha onda é igual aínda que diferente á onda que lle segue na cola ata que rompe na beira. Un día entre moitos como hoxe mesmo mentres les un libro mentres pasas o mocho mentres frites un ovo ou compras un bikini pensando en calorías e conspiracións patriarcais ou mentres escribes un poema dando renda solta á marea da túa inspiradora hipocondría cando unha célula máis pequena que un punto máis pequena que unha faísca de po unha célula en fin máis pequena que un pequeno gran de area dos que che envolveron tantas tardes longas nas praias da túa mocidade cando créndoche inmortal e fermosa sirena estilosa deixabas dourar a túa pel baixo os raios do sol mediterráneo sen poñerche nunca crema. Un día como outros moitos cando non sabías ou si sabías pero non che importaba que esas radiantes caricias arrastrábanche ao abismo escribindo, escondendo na túa pel unha tatuaxe riseira con forma de caveira. Pero estou a afastarme do meu propósito como un nadador afástase sen darse conta da orela as frases crécenme canto máis me esforzo por volver a terra. Mira aí a bandeira vermella que che avisaba do perigo e mírache a ti coa túa tráxica soberbia só pendente do corpo do socorrista coa súa cruz no peito do gusto do teu propio corpo avanzando entre as ondas anticipando os bicos da ducha fresca tras a merenda da tarde o tacto do after sun o aroma do pelo limpo e mollado o orgasmo disfrazado de vestidiño branco sobre a túa pel tostada e ruborosa a caricia das miradas dos homes no paseo da tarde. Un día chega cando unha célula queimada de tanta mudanza farta de tanto calor de tanta brazada inútil presa do desengano enfadada con tantas pequenas penas que asolagan a nosa existencia cotiá e métense tristemente nos nosos poros como un gran enquistado un día de cita un día entón esta célula desgraciada esta célula cabrona que nunca respectou as regras á que non pediron o teléfono esa noite na disco unha célula á que non lle dá a gana ser unha célula como as demais células ponse a taconear como unha tola esparexendo a súa merda botándolles area nos ollos ás súas amigas que estaban a escoitar os 40 Principales a pesar de quen pese doia a quen doia e rebélase contra a súa comunidade de células irvos todas ao inferno, pavas, e a moi puta vai e convértese en melanoma. E aí empeza a festa apta só para adultos, o taconeo flamenco primeiro tipo rumba una lágrima cayó en la arena logo empeza a chorar de verdade pobre Niña de los Peines e acaba co tráxico e solitario ay do Cante de las Minas. Ás flores excesivas do seu vestido empezan a saírlles patas fermosas como hedras flexibles con cada xiro con cada enfado os flocos da súa bata de cola enrédanse esfiáñanse e empezan a estirarse e a abrazar, a estrangular ás súas irmás e a danzar con elas a súa danza da morte as pobres células que non romperan nunca un prato todas vagando polo paseo de Cullera coa mesma roupa e o mesmo cor de uñas nos pés ata que todas elas mosquiñas mortas as moi cabronas fillas de puta quen o dixese delas que pensabas que eran as túas amigas rebélanseche todas xuntas ármanche a marimorena escápanse de casa vólvense autoestopistas
drogatas heroínas pastilleiras márchanse a Eivissa sen marearse no barco sen pagar billete e sen avisar aos seus pais e un bo día apodéranse de todo o teu corpo amado da túa pel fermosa, sedosa e lisa e mátanche non sen roubarche antes a carteira, e tiran o teu cadáver pola borda e ti apareces xunto con outros peixes á mañá seguinte na praia envolta nun macabro traxe de lunares.
Irene Gómez Castellano
Comentarios