Manequin negra

Un sol nocturno bruniu co seu óleo as tuas longas pernas.
Onde o oso se acaroa à pel, brilla con brancura de azo.
O teu riso de saraiva repinica no pandeiro da lua,
que arrecende a música tecida pola douzura dos teus pes.
Cisne sombrizo que esbara polas teclas dun lago dormido.
Cacharela de trebas, mulles de fume e soño, que agromas
co mistério enrolado ao teu colo, boa de ondulante aneis;
co amor cingido aos teus cadris, veu de morno rugir;
co paraíso deitado sobre os treu fros, estola de florido lume.
A tua nai ouvea na sela -niños de mortos nas árbores-
mentres caen as granadas ao redor da sua choza.
A túa irmá berra no asfalto -as pancartas caídas, os cans-
mentres os gases lacrimógenos abaloufan as suas pálpebras.
A tua curmá da manigua abala os peitos tolos
mentres canta a rumba de rouca voz.
A tua cuñada da sabana arreguiza a garupa
nozcada polo tabao do tam-tam.
Todas son estronício e lóstrego, viras-te e moves-te con líquido avantar,
luxoxísimo tulipán alugado para a festa do dourado jardin.




Avalón
Ricardo Carballo Calero

Fotografía de ® Uwe Ommer

Comentarios

Publicacións populares