A primeira vez que me embarquei, o cheiro a suor e o medo para converterme nunha alma perdida arrancada polo mar non me abandonou ata chegar a Marsella. A gris cinza dos portos marcou, a partir de entón, os meus pasos por estreitas rúas húmidas. Orfo de vida, busquei sempre un faro que me axudase a non naufragar en calquera esquina, e nunca esquecerei aquel peculiar cheiro a peixe, mesturado no aire co perfume barato e envolvente de mulleres de rachado vestido e mirada ausente que acompañaron as miñas noites con salitre nos seus bicos, hai tanto tempo xa, en cidades ancoradas como barcos; eses mesmos barcos que vin con tristeza infinita, mortos e herrumbrosos, cravados, ladeados, maltratados como un libro vello que nas súas amareladas páxinas fala de cicatrices moldeadas polo vento, que foron marcando viaxes interminables.
Edifiquei os meus soños sobre madeiras, ennegrecidas co rozamento, de tabernas onde nunca chegaba o día; tabernas adiviñadas ao final de rúas que brillaban no límite da luz dun farol. As ondas do tempo devolvéronme ás beiras dunha cidade sen mar, e hai mar tras os meus pasos. Na arquitectura dos sentimentos adiviño formas tras as xanelas iluminadas. Unha historia tras outra, pegadas ás fachadas dos edificios. Esta noite que habito en desasosego síntome como dicía Mishima, un mariñeiro que perdeu a graza do mar.
Pasan rápidos automóbiles e, tras deles, o silencio que marca unha hora tardía e azul. Desde un recuncho vexo periódicos que se liberaron do nó que os suxeitaban e que iniciaron unha coreografía que os leva a diseminarse a ou longo de toda a avenida, rozando os farois e os semáforos de luz intermitente, lonxe como eu dos ennegrecidos ladrillos das casas portuarias.
Juan Ferrer
Ilustracións de J.M. Cazares
Comentarios