Abedoeiras
Pastoriñas dos montes, nas caivancas,
ó longo dos regatos e nas veigas.
Nelas se esperta o vento do mencer
e espéllase o ouro nelas no solpór.
En nebra enmaruxadas, á mañá
choran bágoas sin ollos, case estrelas,
sobre a i-auga do río inda dormido.
E estremélase toda na ribeira
a súa carne de neve verdegada.
O verde das súas follas, ouro agora,
vaise despindo ó vento dos menceres.
Encoiriñas na noite, tremelantes,
son coma lúas vivas xunta ás fontes
e ó longo dos regatos de auga nova.
A súa carniña é lisa coma a seda
ou neve nova en álbore callada.
Entre elas, non amantes, irmaus foscos,
negros, barudos, laídos ameneiros,
empáranas á tarde na súa sombra.
Elas todas de luz e aire a penas,
orfiñas, nas caivancas, pol-os montes,
soñan con noites brancas de nevada
e coas lúas amigas de xaneiro.
Cómaros verdes (1947)
Aquilino Iglesia Alvariño
Fotografía de ® Emilio Blanco
Comentarios