En homenaxe a Billie Holiday
e Jack Kerouac que se
atoparon nun bar perdido
a metade dos Estados Unidos
Jack
o que contas a Billie na noite de América
é a túa maneira moi túa de jazzear a enerxía
Negra Billie escoitas e escoitas en francés o seu queixume
coñeces as raíces deste continente negro
ti que cantas Billie o seu sufrimento encarnado na carne da túa voz
ti cántala ti cántala ti cántala
el, escribe
on the road on the road neste Blues do silencio da noite
a túa voz negra Billie a túa desesperanza toda a túa forza así mesmo
Jack escóitoa esta noite on the road on the road pola vida
Billie Blues pola noite escoitar estas palabras
perdida inconsolable
na éxtase e a rabia ti repites ti repites murmurante Billie
cando se abre a noite o que Jack cóntache
a viaxe da súa vida
sen equipaxe na noite on the road on the road
ti escóitalo Billie
como un Blues cadencioso na errancia Billie
Estraños froitos da noite
ferida de Blues Billie na túa voz a orixe a súa dor sen defensa
sen defensa inxectada de inocencia con Jack compartida
nesta noite de América neste bar de ningunha parte enmeigado de
berros e voces
onde o teu desexo exprésase
en todos o amor do Blues a poesía que avanza cando escoitas a
Jack, Billie
na súa lingua ferida atopas os ritmos destes campos de algodón
destas humillacións destas ultraxes sen perdón e nas palabras de Jack
rodan aínda os sons cando a neve nevou no máis
profundo delirio das memorias compartidas
neste bar onde o Blues reúneos no instinto
alma desta América
para cantar para escribir para dicir sen concesión unha sede de existir
Kerouac ti cóntaslle a Billie para jazzear o periplo
de principio Lowell daquela o roteiro os outros sons franceses os desvíos do roteiro
as demais dimensións improvisan unha paixón un secreto un queixume unha canción dos roteiros
ti repites ti repites ti repites ti dis
como aquela oída sobre os pasos de xigantes de namorados de poetas
de amigos de outrora que se volveron grandes
dos esforzos para durar
das infancias desaparecidas
no roteiro on the blues para partir cara ao ceo ti devanas as túas palabras
no oco dos itinerarios
salvaxes como saloucos cuxas apostas silabeadas
son vivas emociones corpo a corpo ritmadas
ti repites que as palabras elípticas están en ti
territorio sacro do cotián que flúe
on the road sobre a páxina on the road ti repites ti repites e ti dis
ti repites que as palabras son o roteiro infinito dun xardín de América nos inmobles enterrados en soños de nenos que miran a tele sobre pantallas imposibles onde non ousan soñar de tal maneira os horrores os medos os monstros da vida son fachos feridos de crises de nada nos pratos volantes armas de propaganda nas antigas comedias máxicas
Claude Beausoleil
(1948 - 2020)
Pinturas de Jo King e Diane Levesque. Fotografía de Burt Glin
Comentarios