De senectute


Perdemos mesmo a irmandade co sol 

e vivemos entre húmidas trevas.

Somentes nos alumiam luas tristes,

andamos case ás apalpadas

e a nossa voz esfianhada é co eco

dum eco, cinza esborralhada

que o vento leva para nengures.

Somos mui velhos

Tan velhinhos que

já nom nos lembramos de quem somos.


Oráculos para cavalinhos-do-demo
Manuel María

Fotografías de  ® Arianne Clement

 

Comentarios

Publicacións populares