para cantar a África.
                                              Eu non quero ser poeta
                                              para glosar o negro.
                                              Eu non quero ser poeta así.
                                              O poeta non é cantor de belezas.
                                              O poeta non loce a brillante pel negra.
                                              O poeta, este poeta non ten voz
                                              para camiñares ondulantes de fermosas damas
                                              de pelos rizados e cadeiras redondas.
                                              O poeta chora a súa terra
                                              inmensa e pequena
                                              dura e fráxil
                                              luminosa e escura
                                              rica e pobre.
                                              Este poeta ten a súa man atada
                                              ás cadeas que atan á súa xente.
                                              Este poeta non sente nostalxia
                                              de glorias pasadas.
                                              Eu non canto ao sexo exultante
                                              que cheira a xardín de rosas.
                                              Eu non adoro beizos grosos
                                              que saben a mango fresco.
                                                     Eu penso na muller  encorvada
baixo o seu cesto cargado de leña
cun neno chupando a teta baleira.
Eu describo a triste historia
dun mundo poboado de brancos
negros
vermellos e
amarelos
que saltan de charca en charca
sen falarse nin mirarse.
                                             
O poeta chora aos mortos
que matan mans negras
                        
                                                               
…/…
 
en nome da Negritud.
Eu canto co meu pobo
unha vida pasada baixo o cacoteiro
para que eles merenden cho-co-la-te.
                                               
baixo o seu cesto cargado de leña
cun neno chupando a teta baleira.
Eu describo a triste historia
dun mundo poboado de brancos
negros
vermellos e
amarelos
que saltan de charca en charca
sen falarse nin mirarse.
O poeta chora aos mortos
que matan mans negras
…/…
en nome da Negritud.
Eu canto co meu pobo
unha vida pasada baixo o cacoteiro
para que eles merenden cho-co-la-te.
                                              Se o seu pobo está triste,
                                              o poeta está triste.
Eu non son poeta por vontade divina.
O poeta é poeta por vontade humana.
           
Eu non quero a poesía
que só deleita os oídos dos poetas.
Eu non quero a poesía
que se le en noites de viño tinto
e mulleres embelesadas.
                  
Poesía, si.
Poetas, si.
Pero que saiban o que é o home
e por que sofre o home
e por que xeme o home.
Eu non son poeta por vontade divina.
O poeta é poeta por vontade humana.
Eu non quero a poesía
que só deleita os oídos dos poetas.
Eu non quero a poesía
que se le en noites de viño tinto
e mulleres embelesadas.
Poesía, si.
Poetas, si.
Pero que saiban o que é o home
e por que sofre o home
e por que xeme o home.
Donato Ndongo-Bidyogo
Fotografías de AP, Elisofon, Eliot e SMK Muhammadiyah





Comentarios