Contos entre a lareira e a cociña de ferro
O lobo e a ovella
Na corte de encima da Portaxe no lugar de Sequeiros vivían unha ovella e un año que cando o tempo lles permitía marchaban a pacer á Pena dos Castros.
Unha vez na serra, desde onde coa vista dominábase o val, o año, entre bocado e bocado de herba, dicía: -Nai, vai a vir o lobo.
-Contestáballe a ovella: non filliño; pacica, pacica, que mañá choverá ou nevará, ou sabe Deus o que fará.
Mais o lobo, que era pillabán, andaba escondido entre as xestas rinchando os dentes pois pensaba xa no tenro almorzo que se presentaba se collía ao año. Era tal a súa lideira que, cando non o podían ver, achegábase a unhas rochas para afiar os cabeiros.
A inquietude dá besta carniceira levouno a presentarse cara a nai e ou seu fillo. Coa astucia dos da súa especie, falou:
-Bo día, comadre.
-Moi boas, compadre.
-Que o trae por aquí?
-Téñolle moita fame, e quero ao seu fillo para comelo.
-Ben, pero ten que facer o que lle eu ordene. Ten que dar tres voltas ao redor daquel penedo.
As ovellas aproveitaron as carreiras do lobo para escapar cara ao seu cortello na aldea á beira do río Sil.
Corre que te corre, chegaron á porta do seu chabolo; berraron con ledicia: me-me-mé. De seguido o año abriu o cancelo co fociño, a súa nai coas patas traseiras cerrouno.
O lobo chegou ao pouco, metía o fociño por debaixo do cancelo, e dixo:
-Desde que son lobo loubán, nunca levei unha grande carreira en van.
A ovella, pola súa banda, sentenciou:
-Desde que son ovella camuza, nunca levei tan grande escaramuza.
O año engadiu:
-Desde que son año borrego, nunca levei tanto medo.
Comentarios