JULIO CORTÁZAR

 

JULIO CORTÁZAR

Toco a túa boca, cun dedo toco o bordo da túa boca, vouna debuxando como se saíse da miña man, como se por primeira vez a boca se entreabrise, e abóndame con pechar os ollos e recomezar, fago nacer cada vez a boca que desexo, a boca que a miña man elixe e che debuxa na cara, unha boca elexida entre todas, con soberana liberdade elexida por min para debuxala coa miña man na túa cara, e que, por un azar que non busco comprender, coincide exactamente coa túa boca que sorrí por debaixo da que a miña man che debuxa.

Mírasme, de perto mírasme, cada vez máis de perto e entón xogamos ao cíclope, mirámonos cada vez máis de perto e os ollos agrándanse, acércanse entre si, superpóñense e os cíclopes míranse, respirando confundidos, as bocas encóntranse e loitan tepedamente, mordéndose os beizos, apoiando apenas a lingua nos dentes, xogando nos seus recintos onde un aire pesado vai e vén cun perfume vello e un silencio. Entón as miñas mans buscan fundirse no teu pelo, acariciar lentamente a profundidade do teu pelo en canto nos bicamos como se tivesemos a boca chea de flores ou de peixes, de movementos vivos, de fragancia escura. E se nos mordemos, a dor é doce; e se afogamos nun breve e terrible absorber simultáneo do alento, esa instantánea morte é bela. E hai un só cuspe e un só sabor a froita madura, e eu síntote tremer contra min como unha lúa na auga.

RAYUELA, capítulo 7

Trad. X. Pérez Mondelo