VIDAS FINXIDAS/A SOMBRA DO TEU SORRISO
Tiña pouco, pero o que é seguro é que xa non me queda nada. Non era boa terra, pero era miña. Pero non me vou a poñer a chorar. Todos os camiños están ateigados de xente como eu. Foi unha mala colleita para este país. Din que homes vestidos con traxes caros ándanse tirando desde o máis alto da arquitectura dos sentimentos.
Unicamente, viaxei en automóbiles nos que aínda quedaban restos de pólvora nos seus asentos, e vin buracos de bala nas fachadas de restaurantes italianos. Desde os garitos nocturnos esvaecidos polo fume do tabaco, a xente bebíase a súa visión sobre o que anunciaron periódicos mexéndose ao vento. É tempo de depresión. Nos hoteis morren cada día ianquis de mirada azul, e nas revistas, amas de casa con cara compracente suxeitan, con pose incluída, brillantes aspiradoras.
Observei horas e horas o gris do asfalto, e senteime fronte a mostradores de locais situados a mil quilómetros de ningunha parte á dereita, e a mil quilómetros de ningunha parte á esquerda.
Recordo tamén unha noite nun vagón de tren triste e, xunto a min, a unha muller cuxa respiración era profunda e afogada; e eses agónicos respiros quedaban no aire xunto a caprichosas formas que moldeaba un cigarro tras outro, sen parar, ata a chegada da madrugada.
Esta será unha época de perdedores e orgullosos truáns, unha época que nos rumoreará que sen desexo non hai felicidade, agora que pronto seremos cinzas e que o noso paseo polo lado salvaxe farase eterno.
Juan Ferrer
Ilustración de J.M. Cazares
Satchmo Jazz Records
Comentarios