CAFÉ DE SOBRIAS LÁMPADAS
De cando en vez
Á miña nai gústalle ir a ese café de sobrias lámpadas,
pedir galletas de vainilla,
tomar dúas cuncas de té negro con parsimonia
como un acto cerimonial.
Hoxe tróuxena, pois, cedendo ao xesto filial a miña tarde laboriosa.
Tras as enormes ventás vemos correr a vida fóra
mentres falamos doutros días
e a morneza do lugar suxire que a felicidade non é máis que isto.
De súpeto
como recuperando as palabras dun soño
ela di: “Que mágoa que todo se termina”.
Dio con sorriso livián, pois sabe
que ser transcendental non convén á tarde.
(A miña nai cumpriu setenta e catro anos
e algunha vez foi bela).
Ao fondo das cuncas o té pinta os seus signos.
Eu non sei que dicir.
Miramos a avenida, as caras planas dos transeúntes,
as árbores que calan. Anoitece.
Pinturas de © Hans Hehl
Comentarios