ENTRE A INFANCIA E O DESTERRO

 

O neno e a gaita

Á mañanceira solaina
se achega un vento estranxeiro.
Un neno debuxa unha gaita
no piso tosco e frieiro.
Deixando o molle da aldea
por entre a néboa choída,
un barco a i-alba pentea
permeando a marusía.
Alén, no cais dos adeuses,
os aturuxos das aves
perseguindo os ventos ceibes
polos vaguieiros aires. 
Prepara a man da tardiña
as nordesías tebrosas.
O neno só adiviña
a degaranza das horas.
Mouras fenestras se choen
ó laio dos esmoleiros.
Lume nervioso de lóstregos
invade os lares valeiros.
Baixo un solpor de amargura
se acouga a escura aldeota.
Verbas caladas, tristura
que peta de porta en porta.
Unha evadida canción
entre a infancia e o desterro
persegue as notas que van
se ouvindo en silencio e medo.
O neno atopou unha gaita
ben a carón do seu leito.
Sospeita que endexamáis
escoitará o seu gaiteiro.

Luciano Maia