TRES POEMAS, PIEDAD BONNETT

CADEAS

Como un neno obstinado 
que teima en saír do labirinto
deambulas noite a noite polos meus
soños. 
Coa alma encollida eu sígote 
sabendo que máis tarde ou máis cedo 
ti encontrarás a porta e eu o olvido. 

AS  CICATRICES

Non hai cicatriz, por brutal que pareza, 
que non agoche beleza.
Unha historia puntual cóntase nela,
algunha dor. Mais tamén o seu fin. 
As cicatrices, pois, son as costuras
da memoria. 
Un remate imperfecto que nos sana
danándonos. A forma 
que o tempo encontra 
de que non esquezamos as feridas. 

NA ORELA

O terrible é a orela, non o abismo. 
Na orela
hai un anxo de luz do lado esquerdo,
un longo río escuro do dereito
e un estrondo de trens que abandonan 
os raís 
e van cara ao silencio. 
Todo 
canto treme na orela é nacemento.
E só desde a orela vese a luz primeira
o branco-branco 
que nos medra no peito. 
Nunca somos máis homes 
que cando a orela queima as nosas
plantas núas.
Nunca estamos máis sós. 
Nunca somos máis orfos. 

Piedad Bonnett 
Poema 1. Nadie en casa. 1994

Poemas 2 e 3. Lo terrible es el borde. 2021

Traducción: X. Pérez Mondelo