O BERRO DA INOCENCIA

Torturas 

Non cambiou nada.

O corpo doe,

debe comer e respirar aire, e durmir,

ten a pel fina e xusto debaixo dela, sangue,

ten unha boa cantidade de dentes e uñas,

os seus ósos son fráxiles, as articulacións extensibles.

Nas torturas todo isto tómase en consideración.

Nada cambiou.

O corpo treme como tremía

antes da fundación de Roma e tamén despois,

no século vinte antes e despois de Cristo,

as torturas son como eran, só a terra empequeneceu

e calquera cousa que pasa, é como na casa do veciño.

Non cambiou nada.

Só que hai máis xente,

xunto ás vellas culpas apareceron novas,

reais, provocadas, momentáneas e ningunhas,

mais o berro co que o corpo responde por elas

era, é e será o berro da inocencia,

segundo a escala e o rexistro eternos.

Non cambiou nada,

quizá só modais, cerimonias, bailes.

O xesto das mans protexendo a cabeza,

con todo, segue sendo o mesmo.

O corpo retorcese, forcéxea e arrinca,

derrubado cae, dobra os xeonllos,

amoratase, ínchase, babexa e sangra.

Non cambiou nada.

Excepto o curso dos ríos,

a liña dos bosques, as costas, os desertos e os glaciares.

Entre esas paisaxes a pequena alma deambula,

desaparece, volve, achégase, afástase,

estraña para si mesma, intocable,

unha vez segura e outra vez insegura da súa existencia,

mentres que o corpo está, está e está

e non ten onde gorecerse.

Wislawa Szymborska

 Pintura: Torturado, de Xaime Quessada