MELINDROSOS XARDÍNS

Sono cun bosque no solpor

Polo bosque cruzaban xeometricamente os grandes camiños reais; pasaban, ó lonxe, cazatas de tapiz antigo; cortábanse os valentes carballos para traballar non recunchos das ribeiras outros bosques de navíos que enchían como flotas de baleas as augas salgadas. Algúns arboredos acougaban melindrosos xardíns onde os violoncellos ritmaban o bailado prolixo das donas. Mais todo o bosque se demarcaba en chan diferentes; cada anaco, cada rexión, gardaba a forza calada do seu vivir antergo. Ás veces, os aires de fóra esgallaban con estrondo algunha forte póla e salferían, un instante, arrecenderes inquedantes. De seguida voltaba a solemne clama do solpor demorado... 

Os camiños da vida 

Ramón Otero Pedrayo 

Fotografía de Laura Blanco