CENTENARIO DE PASOLINI

Sen abrigo 

Sen abrigo, no aire de xasmín 

pérdome paseando á tardiña

respirando ávido, recollido, ata

non existir, ata que a choiva

é como unha febre no aire,

a choiva que xermola, e o ceo

que ameaza, árido, sobre asfaltos

e obradoiros e rabaños de rañaceos,

cheos de fochancas e de fábricas.

inseridos na escuridade e a miseria...

sólido lodo endurecido, cheirento,

tugurios recentemente feitos e xa decrépitos

nos límites de quenturentas áreas herbosas...

ás veces a experiencia derrama ao redor

máis ledicia, máis vida que a inocencia;

pero este mudo vento xorde

da asollada rexión da inocencia...,

o cheiro precoz e débil da primavera que avanza

disolve toda defensa do corazón

redimido con só a claridade:

antigos desexos, frenesíes, perdidas

tenruras recoñezo neste remexido

mundo das follas.

Cadros de Friuli

Pier Paolo Pasolini

Fotografías de © Roque Soto