O MAPA DUN POBO E DUNHA TERRA
Mamasunción
O rostro candeal de millo e de granito
labrado a rella e grade por romanos arados
ten a ollada inmóvil da pedra milenaria
e viu medrar os séculos na súa lagoa glacial.
Corazón de zarrota e pálpebras de terra
latexan nos crepúsculos da seitura telúrica.
O trebón do abandono lostregou desamparo
cincelou enrugas e desbocou torrentes
que erosivos fluiron polos regos máis fondos.
A súa face é o mapa dun pobo e dunha terra
onde sempre se queda e onde sempre se parte.
Pola pel de centeo batida nas mallas do tempo
cruza o espectro dun tren que se alonxa
como barcos nocturnos navegando sulcos
letalmente cavados nunha carne de lama.
Eu maldigo o machado que tronzou esta piña
convertindo o seu xesto nun bosque queimado.
A soidade que talla tanto rostro de estatua
orixinou o mundo das ruínas circulares
onde mora na mágoa un pobo micetal.
A boca violeta
Claudio Rodríguez Fer
Fotogramas do filme Mamasunción (1985), de Chano Piñeiro
Comentarios