O SOL REBOTANDO POLAS ILLAS

Zorba infinito

Como un  melón zumento
revértese
na terra a túa alegría.

E a vida é un corpo de femia luxuriosa,

é o sol rebotando polas illas,

é o riso minando os agros deica o mar.

O corazón saúda

mentras abana o vento a túa camisa

e o tempoé como Zeus,

asolloso e boizán,

reloucando no fume de infinitos caldeiros.

Imaxino

unha guitarra ferida de silencio

espertando, na tarde;

unha tímida corda

arrincando a modiño o apremento do aire

e o teu corpo,

tensado pola Vida e pola Morte,

liberando unha man,

logo un pé, outro pé,

e os déngaros xirando entre a poeira

e a cantiga,

todo un pobo subindo polas túas

pernas feitas de fábula e milagre.

A túa Danza acaba madurecendo as vides,

abrindo extensos úteros na quentura da noite

mentres te imitan os Centauros.

Voces do alén-mar

Roberto Díaz