Relucintes restras

 

A cabeleira da amada

Minguado lle pareceu ó salgueiro branco

o cabelo de Absalón, do fillo de David,
dende que as túas crechas femininas, sedosas e lenes,
nas súas ramas se enguedellaron.

As relucintes restras do teu cabelo

son como paxariños fadados:

ningún rechouchío sae das súas gorxas

e, sen embargo, a todos pasman.

Entre o teu loiro cabelo, longo e rizado,

brillan os teus lucintes ollos,

claros e lucidíos como diamantes

engastados en refulxente ouro.

Unha fermosura como a da túa presencia

non se ollou nesta terra endexamais.

Ninguén anel adorna a túa man,

pero cen aneliños relocen arredor da túa caluga.

Polo teu colo harmonioso

debala a onda lene, dourada, do teu cabelo:

son moitos os anhelos que cinguen a túa caluga

gardándoa na súa rizada prisión. 

Cancioneiro da poesía céltica, século XVI

Fotografías de © Ellen Rogers