SEN QUE NINGUEN A CONDOIA

  

A bruxa

Probe velliña encorvada

baixo do peso dos anos,

que cicais os desenganos

aumentaron i o pesar.

Negra, fraca e consomida

pola fame i a tristura

esa enfeliz creatura

cuasque cega de chorar.

Vive soila cos pesares

sen que ninguen a condoia,

soilo o pau en que se apoia

fai compaña o seu delor.

Todo-la miran de esguello

e fuxen cando ela pasa,

e non hai chouza nin casa

onde non ispire horror.

Nunca fixo mal a nadia;

mais si sen pon un miniño

pouco a pouco mirradiño,

sempre ela culpa ha de ter.

Ela leva a culpa toda

se algún gado enferma ou morre:

e nin ninguén a socorre,

nin ninguen a pode ver.

I a enfeliz namentres tanto,

que é de todos maldecida

ponse a pensar que na vida

sempre lle tocou sofrir.

Cando era moza era probe

e fea e naide a miraba,

ningun mozo a cortexaba

i en vez de se devertir

nas festas, choraba sempre

bagullas que ninguen vía

pranto ardente que caía

enriba do curazon.

I ora que é vella e se atopa

sen agarimo ni emparo,

aldráxana sen roparo,

ninguen lle ten compaseón.

Follatos

Filomena Dato Muruais

Pinturas negras de Francisco  de Goya