UNHA BRASA PURA
Pequena historia dunha rapariga
Cando naciches,
un deus ficou pensativo
no bosque de estrelas.
unha brasa pura
alomiou sinxelamente
a segreda tebra da vida.
Cando medraches,
cos teus zoquiños
pola chuvia arriba,
queimaban as roseiras
do camiño,
abríuse o ceo en ondas
tépedas ata os humáns.
Miña nena, cando morreches,
xa deprenderas cedo
a traballar os sulcos
sin xustiza, sin mañán.
Agora un candil alumea
a alcoba valeira
e na fiestra aberta ao ceo
un anxo silencioso
chora.
Comentarios