LUGO, MEMORIA DE PEDRA

Aristas que rasgan as nubes,
orfebrería de pedra.

Caricia da pedra, da línea,
da fresca penumbra...

A pomba vella e quebrada reposa

os seus días ó doce sol do claustro

do museo.

Retoma os ocos que outras pombas

habitaron o seu setir e os seus

saberes.

Sempre haberá unha pomba no

claustro!

Oh ti. Vento do Este, alento do

Ser de Outono, donde a túa

presencia invisible as follas mortas

viaxan como pantasmas fuxindo dun

feitizo.

Balcóns como vixías

galerías, luz e ferro.

Cristais azul turquesa,

vermellos, amarelentos.

Abalánzanse os balcóns

ó aire do universo.

Galerías, torres e campanas.

Aproximan os desexos das rúas e

das prazas ó seu ceo.

Acuarelas e textos de Isabel Fernández