APREIXO COXAS, LUMES

 

O teu camiño

Vou apalpando un corpo

de carne verdadeiro,

real tal como un río,

unha pedra, un outeiro.

Achégome ó teu corpo

co meu corpo sedento.

Teño sede de ti,

eu que fun un morcego

Agora apalpo ¡ amo

sin penas e sin medos, 

camiño por teu corpo

e béboo cos meus beizos, 

beizos antes perdidos

nas tebras como un cego. 

Apreixo co istas maus, 

rexas que están ardendo, 

apreixo coxas, lumes

¡ un corpo compañeiro. 

Elí quéimome todo

e berro nos outeiros. 

Brinco baril e forte

no outo dos teus seos.

Non hai engano en tí

nin en mín que amo arreo. 

Son xa todo esperanza 

tranquía no teu peito.

Vou poseendo un corpo

leal e verdadeiro,

tal como van ás augas 

a beberen os cervos.

Antón Tovar

Альберт Росей