UNHA FONDA INMINENCIA


A avoa

Aínda nova de morte,
cando eu nacín o seu recordo era
unha fonda inminencia a toda hora,
unha fidelidade
coa que os maiores automerecían,
e a súa soia mención,
unha direita invocación ás bágoas.

E fun medrando coa solicitude
da súa vida a carón do meu sitio de neno,
coa súa figuración inzando o aire.
Cantas veces vivín naquiles anos
a misión de agardala,
decidín a súa voz nas sobremesas,
recibín o silencio das súas noites
estarecido na metade dun cuarto,
cantas veces 
asumín na súa ausencia o meu rigor
de neto desolado!

A nosa nai,
xa unxida das verdades da casa,
falábanos da avoa:
era alta, e o seu paso
tiña isa dignidade
dos que acostuman chorar a soias,
e era forte tamén e o seu grave destino
de viúva aos vintenove
uniu a decisión de estar cinguida 
á lembranza, e así
ser portadora de continuidade.

Agora, miña avoa,
que todas as certezas deron froito
e onde sexa que estás para xuzgáresnos,
olla o proxecto teu.
Verás que nada foi en van, que a arela
que fixo firme o pulo, renuente a ledicia,
segue en nós, que nos fire.
Verás ao neno que te percuraba,
que naceu preguntando polo mol do teu colo,
no seu cego confín, avoa, de home
que quere merecerte.

Libro de Caldelas
Xoán Manuel Casado

Imaxe: fotografía de Antonio Vidal, coloreada.

Comentarios

Publicacións populares