UNHA FONDA INMINENCIA

A avoa

Aínda nova de morte,

cando eu nacín o seu recordo era

unha fonda inminencia a toda hora,

unha fidelidade

coa que os maiores automerecían,

e a súa soia mención,

unha direita invocación ás bágoas.

E fun medrando coa solicitude

da súa vida a carón do meu sitio de neno,

coa súa figuración inzando o aire.

Cantas veces vivín naquiles anos

a misión de agardala,

decidín a súa voz nas sobremesas,

recibín o silencio das súas noites

estarecido na metade dun cuarto,

cantas veces 

asumín na súa ausencia o meu rigor

de neto desolado!

A nosa nai,

xa unxida das verdades da casa,

falábanos da avoa:

era alta, e o seu paso

tiña isa dignidade

dos que acostuman chorar a soias,

e era forte tamén e o seu grave destino

de viúva aos vintenove

uniu a decisión de estar cinguida 

á lembranza, e así

ser portadora de continuidade.

Agora, miña avoa,

que todas as certezas deron froito

e onde sexa que estás para xuzgáresnos,

olla o proxecto teu.

Verás que nada foi en van, que a arela

que fixo firme o pulo, renuente a ledicia,

segue en nós, que nos fire.

Verás ao neno que te percuraba,

que naceu preguntando polo mol do teu colo,

no seu cego confín, avoa, de home

que quere merecerte.

Libro de Caldelas

Xoán Manuel Casado

Imaxe: fotografía de Antonio Vidal, coloreada.