AS BANCADAS DAS MIÑAS COSTELAS

Non coñecen o meu rostro nocturno

Os meus ollos como cabelos ávidos de espazo

A miña boca cor de sangue descoñecido

A miña pel

Os meus dedos perlados de pracer

Guiarán as súas pestanas cara ás miñas orellas as miñas omoplatas

Cara á paisaxe aberta da miña carne

As bancadas das miñas costelas estréitanse ao pensar

Que a súa voz podería encher a miña gorxa

Que os seus ollos poderían sorrir

Non coñecen a palidez dos meus ombreiros

Na noite

Cando as chamas alucinantes dos pesadelos reclaman

O silencio

Cando os muros brandos da realidade estréitanse

Non saben que os perfumes dos meus días morren na miña lingua

Cando chegan os astutos brandindo coitelos

Cando só queda alto o meu amor

Cando me afundo no bulleiro da noite

Pericoloso, sporgersi. Rapaces, 1960.
Joyce Mansour

Fotograafía de © Tatiana Saavedra