A RODA

O que non se agosta

Á nena Reyes

Estes nenos que cantan e levantan
a vida,
nas rodas do mundo
que non son muro senón porta aberta
onde se unha vez éntrase verdadeiramente
nunca se sae,
porque nunca se sae do milagre.
Aquí non hai fechaduras,
nin cravos, nin ferraxes,
nin timbres, nin aínda nin couzóns,
senón inocencia, liberdade, destino.
Estes nenos que ao ceo chaman ceo
porque é moi alto,
e que ao soño vírono
azul celeste, con lunares brancos
bailar cun rato entre os mobles
xenerosos e horribles da infancia,
e misteriosos:
aí, na pata desa mesa queda
a ilusión, hoxe recordo,
e no respaldo desa cadeira un niño
cálido, e cruel, e virxe,
e nese armario o resplandor do medo
cando, ao abrilo, nunca
se sabe se hai avespas ou se hai mel,
roupa ou o ceo limpo da roupa.
Estes nenos que rompen o diñeiro
coma se fose casca de ovo
e saben que os números
non saltan á corda porque teñen as pernas
frouxas, menos o tres,
e saben como
rumorea a cinza nos dentes do lobo.
Si, cantas veces, sen merecemento,
estou xunto a este roda, xunto a esta
cúpula,
xunto aos nenos que non teñen sombra.
E óioo cantar, sólido e vivo,
e alégrame, e acúsame,
tan cheo de tenrura e de secreto,
ofrecido e inútil ata o de agora
por xardíns, por prazas e por rúas,
ata pola
respiración, o pulso e a caricia
precisa, o bico claro.
Contemplo agora á nena máis pequena:
a que pon a súa infancia
baixo a leña.
Hai que salvala. Canta e baila torpemente
e hai que salvala.
Esa delicadeza que hai na súa torpeza
hai que salvala.
Dá amor: é unha nena
loura, de ollos azuis, tan azuis que
case entristecen. Nunca
tiven esa luz marabillosa e certa.
Hai que salvarche. Ven.
Achégate, non sei, non sei,
pero quero contarche
algo que quizá ninguén che contou,
un conto que agora para min é queixume.
Ven, ven, e sente
caer a choiva pura, como ti,
oe a súa son, e como
nos dá canción a cambio
de dor, de inxustiza. Ti ven, ven,
bendito pole, dáme
a túa claridade, a túa liberdade, e pon
máis cruzado o teu lazo
amarelo limón. Eu quero, quero
que se che mova o pelo máis, que alces
a aventura da túa cintura máis,
e que o teu corpo sexa sonoro e redentor.
E segue a roda,
e vivo nel, en pleno mar dentro,
con estes nenos,
nunca cativo senón con sementes
feraces na alma, mentres a choiva cae.
Só pido que poida,
cando pasen os anos,
volver entrar co latexado de agora
neste corpo duradeiro e puro,
entrar neste roda,
nesta casa aberta para sempre.

O voo da celebración
Claudio Rodríguez

Pintura de Baltasar González Ferrández