TEÑEN UNHA LANUXE DE OURO
I
Gabriela Mistral
O milleiral canta no vento,
verde, verde de esperanza.
Creceu en trinta días,
o seu rumor é encomio.
Chega, chega ao horizonte,
sobre a chaira afábel,
e no vento ri enteiro
coa seu riso infindo.
II
O milleiral xeme no vento,
Para estoxos xa maduro;
Queimáronse os seus cabelos
E abriuse a súa gabeta dura.
E o seu pobre manto seco
éncheselle de saloucos:
o milleiral laia no vento
co seu manto desamalloado.
III
As mazarocas do millo
as meniñas parécense:
dez semanas nos talos
ben prendidas que se arrolan.
Teñen unha lanuxe de ouro
como de recentemente nado
e unhas follas maternais
que lles celan o resío.
E debaixo da vaíña,
como nenos agochados,
cos seus dous mil dentes de ouro,
rin, rin sen sentido…..
As mazarocas do millo
a meniñas parécense:
nas canas maternais
ben prendidas que se arrolan.
El descansa en cada estoxo con silencio de durmido;
vai soando, vai soñando
un milleiral recentemente nado.
Pintura de Grant Wood
Ilustración de Paloma Valdivia
Comentarios