ÁNIMAS SEN ÁNIMO

A SOLEMNIDADE dunha construcción antiga
as paredes cubertas de liques amoreados
nas fendas, berrando no interior dos muros

un fato de ánimas sen ánimo que 

ían sempre ían 

camiñaban 

cara a diante e cara a ningures.

Un río baleiro.

Un río baleiro.

Onde estaba o meu tempo?

Onde a miña voz, as miñas cousas,

onde?

Onde o corpo que eu levaba comigo

o corpo que me trouxera a min,

onde?

Claustro Corda Comensal

Samuel Merino