NO CORAZÓN CAÍDO

(O VENCIDO)

DE SEMPRE UN ARELAR que o tradeaba
no corazón caído contra o Muro,
de sempre a Sombra, e pranto, e todo escuro...
Ai, luz da luz, que lonxe  escintilaba!

De sempre só, el só, preso que estaba,

coas cadeas pechándolle o Futuro;

"Houbo un tempo -dicía-, oh, Sono puro...!"

(e axiña ás duras bágoas regresaba).

E choraba por el, polo que fora

perdendo día a día, hora tras hora,

sen que apreixar nas mans nada puidera.

Porque un son de soidade só a cinguía,

e porque escravo o corazón sentía 

por máis que sempre libre o devecera.

Herdo do canto (2006)

Arcadio López-Casanova

Pintura de Edvard Munch