QUE PODO FACER?

 

Non á guerra!

Non á guerra!– dixemos, pero a guerra non terminou,
E,​​ ao contrario, acendeuse, fortaleceuse,
​​O horror​​ e a alienación seguiron os seus pasos,
E fómonos facendo cada vez máis pequenos, ata case desaparecer,
E recordo a praza baleira, e a choiva e o lodo,
Eu mirei por un oco na cortina e vin na miña xanela,
Como​​ un home pequeno cun cartel Non á guerra!
Estaba só, e do medo quería chorar,
Eu​​ temía​​ que o xefe, de súpeto despedíseme do traballo,
Temía​​ ser golpeado cun garrote e a sensación de non ser ninguén,
Temía​​ que os veciños, griñiranme despois,
Temía​​ perder a dignidade (aquela que xa non existe),
Temía​​ en xeral así de simple- cada suspiro era sinistro,
Temía​​ ir a prisión preventiva por quince días,
Temía á xente con uniforme (pouco despois– a calquera persoa),
Temía​​ que os nenos na escola​​ roubaran aos meus fillos
Temía, que chamasen á porta ás cinco da mañá, berrando:​​ Ábrenos, cadela!
Temía a calquera golpe​​ (pouco despois- a calquera son),
Temía ao meu propio can, temía ao meu propio gato,
Temía non poder deixar de temer nunca máis,
Temía aquilo que roe desde dentro (máis a un mesmo que todos​​ a​​ os que temes)
Temía​​ a​​ as burlas e​​ a​​ os insultos dos cidadáns transeúntes,
Temía​​ a​​ a guerra,​​ que de súpeto chegará e vingarase de min,
Temía que a miña esposa, de súpeto dixese:​​ «Eu- estou coa guerra!» (e como resultado fósese).
Temía cando estaba contigo e cando me quedaba comigo mesmo,
Si, eu aínda non nacía, e xa temía, temía temía,
Asomeime por un​​ oco​​ na cortina e vin na miña xanela,
Como un home pequeno cun cartel que dicía «Non á guerra!»
Estaba aí parado só, e cara á el chegou correndo a policía.
Que ten que ver iso comigo? Que podo facer?
Eu estou a favor da paz mundial que podo facer?
QUE​​ PODO FACER?

Poema de Aleksandr Delfinov

Imaxes de Telegram OVD-Info e AP/Dmytro Kumaka