MANXAR O CEO FRÍO

 

Cumes

No cume alborea a primeira cór.

Cata a neve a primeira luz.

Aguias de ollo marelo

atinan ca serpe,

nubes rosadas bican o picacho,

o vento funga nos carrozos.

Rubir aos cumes é pregar.

Trelecer, dente con dente.

Manxar o ceo frío, desesperar despois.

Abrir a navalladas de luz

a soidade na ialma.

No cume ven a noite a deitar

feixes de estrelas.

Xurde a terra un canto misterioso.

A montaña abre as azas

confiada ao teso vixiante,

dominador de pobos nas encostas

e valgadas: Deus ameazante.

Baixar do cume é morrer de amor.

Alí queda, no fondo do ceo,

o forno aceso onde fermenta

i arde en labaradas

a semente da vida.

Queima a rocha das entranas

da terra, oso núo arrincado aló,

no cume íspido,

pra que os homes deprendan a forza

arrebatada de ser rexos

e ceibes, no canto do mundo.

Eduardo Moreiras

Fotografías de © Emilio Blanco "Milucho"