VIVAS LABARADAS

 

Un levián orballo, unha ledicia

e vai nacendo este milagro novo,

este medrar preciso do teu peito,

esta quentura fonda ou esta lúa

que esbara pola bris do meu ollar.

Co feble luz tremente, eu tezo fíos

pra cántigas de amor, claras e inxeles:

e vou prendendo vivas labaradas

no agarimo profundo do teu seo.

Quero decir paixón, e digo noiva

con verba labourada eb fino labio,

digo mencer tranquilo, serán quedo,

anceio de durmir no teu acougo.

Antón Avilés de Taramancos

Fotografía de © Bill Hart-French