MENIÑOS

 Outono, 

todo volve ao seu ser,

agás a piedade espida,

o arrepío

que penetra,

afiado e tremente

nas costas.

Non hai temor de deus,

na danza interminable

a rentes dos meniños

mortos,

eivados.

Choremos por eles;

negáronlles a simple

existencia,

non puideron xogar,

non puideron amar.

Mentres, outros,

no fulgor do neon

se entregan,

ao devezo infantil,

como os ianquis

dos filmes

da sobremesa,

a "perseguir

os seus soños",

--previo curso

on-line, 

ou presencial,

quen sabe!--,

a micro aberto,

coas decididas,

resoltas,

alancadas 

profesionais

pola tarima

--que ridículos,

e crueis somos

os americanizados

cidadáns 

occidentais!--;

por "alcanzar as

"súas metas"

nas alentadoras

e optimistas

rotativas

dos xornais.

Os pais, 

as nais,

dos inermes

e fríos

sacos brancos

bican, 

desconsolados,

os seus cadáveres,

na terra

masacrada,

na cativa 

árbore caída

xa sen ramas;

a súa seiva

arrebatada

polos temibles

forxadores 

de soños.

Aloulados,

esquecidos 

de si mesmos,

sen deus,

e sen gloria,

as súas botas

avanzan,

con paso firme,

pola patria

saqueada,

espoliada,

núa, 

despoxada,

no medio

da desolada paisaxe

de pedra calcinada

e morte.

Carmen Torres Paris

Imaxes: ©The New Arab, ©Belal Khaled e ©Abed Rahim Khatib/DPA