NAIDE TI GORGUTIÓ

Panteón de antiguamente, en el museu

Apigazáu que tás, altu y noble siñor,
amortayáu en piedra templando los tos pies
en'a calor del perru, enroñáu a to espada
-por si les mosques de los otros mundios
entámenla contigo- tú que fasta'! cascu
tienes llindiáu per un rapaz que vela,
¿acuérdeste entovía de quién ti fizo guaje
dándoti la so teta, quitándoila al so fíu,
pa comer tós los dís un pocu más d'escanda?
¿Supisti alguna vez de la sangre en'os deos
de aquella paisanina que filó to camisa,
la que nunca-i paguesti, porque non taba nidia?
Ye siguro que tú xamás lo camentesti,
ni xunto al llar caliente, ni en'a tená folgando
con moces esfamiáes, fíes de tos criaos:
naide ti gorgutió ni ciescu en to presencia.
Fasta facer la guerra tuviéstelo per güenu
y con moros mataos comprábeste los cielos
a tantu'l cachu'gloria, home fiel y cristianu.
Agora tas equí, fechu polvu maurientu,
posu de la to carne que dexaren los viérmenes,
y ya ni dios se acuerda de les tos fazañes,
apigazáu que tás, altu y noble siñor,
amortayáu en piedra...

Felipe Prieto