CEO E TERRA ESTÁN ISPIDOS
Canto de arada
O val é un niño quente
onde de espaldas â igrexa
por direito de pernada
cásase o arado coa terra.
Sementías de milleiros
e montanas cachapudas...
¡Terra brava de Soutelo!
O sol vai guiando âs nubens
coa sua aguillada tépeda,
brinca coma un chafarís
o cantar d'unha laberca.
Rube pol-a encosta o vento
levando feixes de nubens
acarón de Sanguñedo.
Ceo e terra están ispidos
como outrora Adán e Eva,
foi a mazán do pecado
unha nuben volandeira.
Na caeira de Vilariño
ao chegal-a primadeira
fai a brétema o seu niño.
As nubens choutan â comba
coa corda do Arco da vella
e pol-o monte os camiños
fuxen co medo das têbras.
O Sol cara a Millerada
vai segando na ferrán
coa sua fouce dourada.
En ringla pol-o hourizonte
coas candeíñas acesas
ventaba a morte do día
a compaña das estrelas.
Xa saíu a Lua choca
levando o fato dos pitos
enriba de Pardesoa.
Encol da Terra de Montes
funga o Sol como unha abella
deixando vinchas de mel
escoando pol-as leiras.
O vento cego relouca
viudo de clocheles e árbores
no casal de Vilapouca.
Luís Amado Carballo
Comentarios