ROTOS, TODOS OS POEMAS

 

A Thomas Chatterton

(1752-1770)

E tan pronto amence,

cada vez máis intensa, a vermella cabeleira

mana sobre o seu rostro.

(Engaiolante curva

a do pescozo que emerxe do entreaberto escote).

A engurrada brancura da ampla camisa

mostra o brazo que pende ata o tarima

onde, pálidamente,

se fruncen, rotos, todos os poemas.

(A usada tea, tan lisa como o ombreiro

que descobre, doce escorrega).

Excepto os papeis polo chan esparexidos

está a habitación en rigorosa orde:

mesmo deitouse sen desfacer a cama.

(Parece moi canso, tan minuciosamente,

con tanta saña e con tanta pena

desgarrou cada liña de escritura...)

Xa desde a bufarda descende o ámbar.

Afíanse e se encrespan os contornos

e a cor xusto adquiren.

E ao fin sabe que, salvo a boca

tan horribelmente contraída,

que salvo a tinguidura azul das súas fazulas escasas,

o raparigo é fermoso.

Ana Rossetti

Pintura de A morte de Chatterton, de Henry Wallis