THE YEAR OF THE CAT

 

Al Stewart cantaba o Ano do Gato

a través do dial do receptor de radio,
e cos violíns e os saxos apuntalaban a tarde
escorada cara o mar manchada de bateas.
Lembro que se levaban os blue-jeans marca Lee,
(pronunciábano Li -of course- os entendidos)

os tenis John Smith e as camisas a cadros,

e aqueles cintos brancos de loneta

que tanto se manchaban...

Faciamos aquel Bacherelato longo

que remataba en COU tralo Latín e a Arte

e as Cantigas de amigo, de amor e mais de escarnio...

E amabamos a mesma morena e dende lonxe,

con esa amor que doía de improbable,

e falabamos con ela de Historia ou de novela 

ou de Filosofía, e nunca lle expuxemo-la teoría

do estuche do seus peitos nas táboas de Ximnasia

da "Morte ten un prezo" das tardes soleadas,

nin das pernas expostas ás saias tableadas...

Al Stewart era A-3 na máquina de discos

e poemas doentes de amor que non lle demos,

pero era tamén a porta do escuro labirinto,

a paixón evidente que desborda os sentidos,

era descubrir que existen pasadizos

de sexo feminino. E malia todo,

insistentes incendios inocentes

para brúxulas de Norte inoxidable.

Balsaín Blues

Domingo Tabuyo