GRITA O SEU ABANDONO

 

A cidade

A túa cidade é terrible e é fermosa. Unha moza
con tacóns moi altos que necesitan tapas,
e medias con carreiras e miradas ansiosas
de droga e de diñeiro. Ten corrido o rímel
e a cara manchada de carmín. Se cadra,
levántase a saia ou a deixa caer
ao chan sen quitarse os zapatos e grita
o seu abandono en metade da noite, buscando
clientes por aí, cambaleándose 
entre os cubos de lixo, vulnerable
como unha bomba de reloxería.
E, despois de ducharse, cheira a taller e a graxa,
a gasolina e fume, a matar, a trapicheo,
a contaminación, a gramínea asasina 
e anuncio luminoso, pero tamén a viño
é leva posto o seu fedor con tanta dignidade
que chega aos narices como un perfume caro.

Míraa: durmiuse. As luces das súas rúas
son todo o que agora reloce. As beirarrúas
están desertas. Reina unha paz tan profunda
que o seu lado terrible cede ante o lado fermoso.
E respiras o seu aroma desde o teu pesadelo.
E séntela. E a amas.

Bloc de outono
Luis Alberto de Cuenca

Fotografía es.123rf.com