DE LUME NOVO

A chegada ó Pazo

Pé da fonte  de Carrnoval está o lago. Cos últimos raios de abrente chegou Brais a el e ollouse na superficie e viu no fondo, abrollando entre fungos e canas de orela, a imaxe tranquila do vello Anselmo. Aquilo, que semellaba o soño, non era tal porque de alí a pouco o peixe da Ponte saíu cun anel coroando o seu corpo.

— Eu sei que o teu nome é silencio por sempre.

E Brais, que nunca sabería quen pronunciaba esas palabras, ollou o anel e tomouno sen medo. E de lume novo. O lago abanaba lentamente un horizonte de augas mansas. Anselmo acababa de despertar do seu sono, Comezaron a xornada.

— Ves aquela pedra cha que reloce en toda a quenlla? Pois alí teremos de lembrarnos da  auga de Carnoval porque máis abaixo estarán as mulleres do abismo pedindo a esmola dos nosos corpos. Pero ti non as olles, camiña de firme cara ó teu fin.

De firme camiñaron sempre oíndo cantos familiares e vellas voces de antano no seu maxín. O río descubría antigas marxes de olvido. Brais lembrou Carnoval e proíalle no peito un degaro incesante de mirar para as mulleres que entonaban súplicas na súa lingua de auga ós camiñantes. Premeu na man as últimas formas do mofo de Carnoval. Pouco a pouco a ponte das mulleres foi ficando atrás e o Pazo máis perto. Unha persistente néboa envolveunos. Xa non cesaría ata as portas do lugar.

O Pazo é fermoso a mediodía. O sentinela atende tódalas cousas que pasan ó seu redor. É tan grande o seu silencio que dispersa a néboa cara ás terras do confín.

Mediodía era cando Brais e Anselmo albiscaron desde o fondo do val o lugar onde o autor desta  historia dá remate cumprido ó suceso.

Libro das viaxes e dos sonos
Eusebio Lorenzo

Ilustracións de Norberto Fernández