A MATURIDADE QUE BUSCA FROITO
Mans labregas,
de veas arrumbadas, unlla negra,
ao pregar nun arado, nacen crías de pan polas enrugas
e o pan, entre eses dedos ten milagre da Terra...
de veas arrumbadas, unlla negra,
ao pregar nun arado, nacen crías de pan polas enrugas
e o pan, entre eses dedos ten milagre da Terra...
Musgos silenciosos, pequeniños, os dedos polo chan;
esa fecundidade en movemento, a forteza da carne,
madurecen na vida dos días o mesmo que
madurecen millos e seiva entre as silveiras todas.
Mans na invernía, secas do ar sieiro.
Mans nos agostos, vixías polas eiras
ata que un sol consome as horas tépedas.
En cada alboreer, en cada ponla,
en cada longa sombra, en cada froito,
cotelos febles lembraranse de ti.
E no serán coa lansedade de membro fadigado,
man, aínda amañas rosas, desfollas margaridas.
avivas xestos que chaman brancas pombas.
Tes a maturidade que busca o froito
e latitude que chega ao corazón das árbores.
Que gracia esta de Deus porque te fixo
como bolo que farta moitos ventres,
coma chuvia que molla moitos labios!
Nas túas palmas viven camadas que quentarán paxaros.
Santas. Santas. O salmo do Profeta para as mans
que labran os currunchos de todos os nosos campos.
Do sulco
Xohana Torre
Fotografías de © Andrés Pico
Comentarios