OLLOS DEITADOS


Final


Era era.


As suas mans nascían ao carón de cada cousa

e de cada frol.


Tremíase sempre a sua rotura

e a ela semellaban converxer os números e as estrelas.


O mencer atopaba os seus cabelos perdidos

e os seus ollos deitados nas suas propias marxes.


A noite sorprendíaa sempre entregada aos

seus mesteres máis antigos

acompasándose dun corazón novo e silencioso.


Era solícita e tempestuosa

e non se semellaba en ren á lua.


Poemas do si e non
Álvaro Cunqueiro

Comentarios

Publicacións populares