OLLOS DEITADOS
Final
Era era.
As suas mans nascían ao carón de cada cousa
e de cada frol.
Tremíase sempre a sua rotura
e a ela semellaban converxer os números e as estrelas.
O mencer atopaba os seus cabelos perdidos
e os seus ollos deitados nas suas propias marxes.
A noite sorprendíaa sempre entregada aos
seus mesteres máis antigos
acompasándose dun corazón novo e silencioso.
Era solícita e tempestuosa
e non se semellaba en ren á lua.
Poemas do si e non
Álvaro Cunqueiro
Álvaro Cunqueiro
Comentarios