UN POEMA, A RISA O PRANTO

O falar das fadas

Fálame nesa fala melosiña

que celestiales harmonías ten;

fálame na linguaxe da terriña

si é que me queres ben.

Se desexas probar do teu cariño

as tenruras, o fogo i a pasión,

probas con me chamares amantiño

que me tes moito amor.

Se che eu digo que fora meu encanto

vivir sempre onda ti, xuntos morrer,

terás dito que sintes outro tanto

con exclamar: canté!

Chámame mintireiro si enganada

do que che diga chegas a dudar;

toliño si ó falar, pola calada

che roubo un bico ou máis.

Fálame nesa fala que expresando

tristuras, fai sentir ó corazón

non sei qué morno acabamento brando,

nin que vaga emoción.

Fálame nesa fala pracenteira

que cando goces expresarnos quer,

é máis leda que os tonos da muiñeira,

e máis doce que o mel.

Nunha sola palabra dinos tanto

este noso falar feitizador,

que unha pulla, un poema, a risa o pranto,

condensa nunha voz.

Arrólame cos ecos desa fala

que tan ben fai sorrir como chorar;

música que ós ouvidos non regala

das xentes doutro chan.

Fálame na linguaxe dos galegos

se me queres facer moito sentir;

na fala que ata en lábeos de labregos

non sei qué ten para min.

Arrólame co ritmo regalado,

coa sonora infinita vibración

do falar polas fadas inventado

para meigar corazóns.

Xa de neno, esa fala melosiña,

o meu feitizo, a miña gloria foi;

fálame na linguaxe da terriña

si é que me tes amor.

Valentín Lamas Carvajal

Fotogafía de Manuel M. Puga "Picadillo"